PATRYCJA
Jesteś wyjątkowa
Cześć, tu Patrycja — zwykła dziewczyna, córka, żona, matka.
Jako mała dziewczynka byłam bardzo otwarta, pełna radości. Zawsze i wszędzie było mnie pełno. Już od najmniejszych lat moja babcia, która często się mną opiekowała, wpajała we mnie wartości miłości i wiary.
Dzięki temu nie miałam trudności w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi. W szkole również nie miałam problemów w nauce.
Pomimo systemu, który uczy rywalizacji, który ocenia człowieka według ustanowionej skali, radziłam sobie świetnie. Byłam też duszą towarzystwa.
Chyba dlatego tak było, ponieważ ja nie oceniałam i zawsze pomagałam tym słabszym. Robiłam to bezinteresownie. Do tego byłam bardzo samodzielna od najmniejszych lat mojego życia. Moi rodzice nazywają to upartością. Chyba wymagało to od nich wiele cierpliwości. Czasem najedli się też wstydu przeze mnie.
W szkole wszyscy mnie znali. Często słyszałam, że jestem wyjątkowa — i tak się czułam. Często występowałam na scenie, najpierw w konkursach szkolnych i nie tylko. Oczywiście wygrywałam wszystko. Później, już w starszych klasach, nominowano mnie jako jedynego dzieciaka, który zasiadał w jury.
Od dziecka nie byłam szczupła
Wszystko w moim życiu było dobre, oprócz jednego. Nie byłam osobą szczupłą. Im bardziej starałam się coś osiągnąć, tym częściej słyszałam od rówieśników: „gruba beczka” i inne. Nie mówiłam o tym nikomu. Wstydziłam się. Coraz bardziej zwracałam uwagę na to, że nie wyglądam jak inne dziewczynki.
Mówiono mi, że po prostu wcześniej dojrzewam.
Z wiekiem ten aspekt stawał się dla mnie coraz ważniejszy — jako dla dziewczyny. Brak akceptacji samej siebie.
